اشاره

انشا
و نویسندگی یکی از مقوله های آموزش زبان فارسی است. دقت نظر در امر آموزش
انشا، بازنگری عمیق در آموزش زبان و ادبیات فارسی را ضروری می سازد.

درس
انشا را باید از چارچوب یک کار کار تفننی خارج کرد. شاید نظر غالب این
باشد که قرار نیست همه تحصیل کردگان و اهل سواد و دانش، مهارت و توانایی
نوشتن پیدا کنند، بلکه این اهل ذوق و علاقه مندان واقعی هستند که چنین
مهارتی را خارج از محدوده آموزش رسمی فرا می گیرند. اما چنین نیست. همه
کسانی که تحصیل می کنند، کم و بیش به نوشتن نیاز دارند. این نیاز می تواند
از ساده ترین کارهای نگارشی شخصی تا پیشرفته ترین و پیچیده ترین نمونه های
آثار ادبی و هنری را در بر گیرد.

بنابراین جایگاه و ضرورت آموزش
انشا، باید در اذهان و برای برنامه ریزان و کارشناسان آموزشی روشن شود. بی
توجهی به قانونمندی های اصولی در برنامه ریزی آموزش انشا و نیز تفننی تلقی
کردن آن، از همین طرز فکر ناشی می شود. در حالی که نقش اساسی نوشتن در
حیات، تفکر، تعلیم و تربیت، هستی شناسی و معرفت شناسی بر کسی پوشیده نیست.
شاید بتوان گفت که رمز اساسی پیشی گرفتن فرهنگ و تمدن اسلامی در دوران های
گذشته و موفقیت های فرهنگی و علمی دنیای غرب در عصر حاضر، ناشی از توجه به
چنین پشتوانه فرهنگی بوده است. اگر آموزش و پرورش ما، امروز به چنین امری
توجه نکند، فردا بسیار دیر خواهد بود.