WiMax بابردی برابر 50 کیلومتر و سرعت دسترسی معادل 70 مگا بیت بر ثانیه،‌در حال تکامل بخشیدن به فناوری ASL است .
نقطه
ضعف بزرگ فناوری های باند پهن فعلی آن است که به دلیل نیاز به سیم کشی،
نمی توانند همه مناطق را پوشش دهند. زیرا امکان سیم کشی در همه جا وجود
ندارد. فناوری WiMax آمده تا این مشکل را مرتفع کند WiMax می تواند امکان
دسترسی به باند پهن را برای مشترکان معمولی و تجاری به صورت بی سیم فراهم
کند.
البته WiMax رقیب LAN بی سیم نیست. اما انحصار آن را به چالش می
کشد. WiMax اینترنت را با سرعت 70 مگا بیت بر ثانیه و در محدوده ای 50
کیلومتری به مجتمع ها و ساختمان ها می رساند و از آن جا به بعد، ایستگاه
های کاری از طریق Wlan یا شبکه سیمی به اینترنت متصل می شوند.
بالاتر، سریعتر،‌بیشتر 

()
نباید
سریعا تحت تاثیر اعداد و ارقامی که نشان دهنده سرعت بالای دسترسی و مسائلی
از این قبیل است، قرار گرفت . این پارامترها تنها در شرایط آزمایشگاهی
حاصل می شوند و در شرایط واقعی، این ظرفیت بین مشترکان به اشتراک گذاشته
می شنود. به عنوان مثال،‌اگر 50 مشترک وجود می شوند. به عنوان مثال، اگر50
مشترک وجود داشته باشند، به هر کدام از آن ها تنها 1.44 مگا بیت بر ثانیه
می رسد و در محدوده 50 کیلومتری حتما این تعداد مشترک وجود دارد. طبق گفته
سازندگان ،‌ WiMax هزینه نصب کمی دارد. البته گران تر از Wlan است ، اما
ارزان تر از ایستگاه های سلولی GSM تما می شود. این بدان معناست که
اپراتورهای WiMax می توانند با هزینه کمتر، سطح بیشتری از شهر را پوشش
دهند.
در آینده باید بتوان به جای نصب پردردسر دکل ها در مناطق مرتفع ، به راحتی آنتن ها را در سقف خانه ها و ساختمان نصب کرد.
شبکه های بی سیم در سطح شهر
اولین
نسخه استاندارد WiMax که در آوریل 2002 روانه بازار شد، یک سیستم یک نقطه
به چند نقطه بود که در بازه فرکانسی 10 تا 66 گیگا هرتز کار می کرد.
انتقال داده در این فرکانس، نیازمند دید مستقیم بود و این که امکان آن در
بسیاری از شهرها و مناطق وجود نداشت،نقطه ضعفی برای آن به شمار می آمد.
به
هیمن جهت، در نسخه اصلاح شده این استاندارد، IEEE802.16a که در ژانویه
2003 منتشر شد، مشخصه فرکانسی به محدوده 2 تا 11گیگا هرتز انتقال داده شده
تا نیاز به داشتن دید مستقیم در ارتباطات رفع شود.
مشترکان و نقاط
دسترسی WiMax در دو باند فرکانسی کار می کنند: 5 گیگا هرتز و 3.5 گیگا
هرتز باند 5 گیگا هرتز نیاز به مجوز ندارد و می توان تا توان 100 میلی وات
سیگنال ارسال کرد. با این توان امکان پوشش دادن محدوده 30 متری درون محل
های بسته و محدود وسیع تری در خارج آن وجود دارد .
اما کار در باند
3.5 گیگا هرتز نیاز به مجوز دارد و با توانی در حدود یک وات، می توان به
برد 50 کیلومتر، که در ابتدا بدان اشاره شد، رسید. میزان توان مورد
استفاده در این سیستم، به نوع مجوز استاندارد سیستمی که در محل به کار
گرفته شده است، بستگی دارد.
پرکاربردترین پیکربندی 802.16a، شامل یک
ایستگاه پایه است که از طریق یک PMP، به نقاط دسترسی داخل ساختمان متصل می
شود. شعاع سلول ها ، عموما بین شش تا ده کیلومتر است که در این محدوده،
کاربردهای دید مستقیم به صورت بهینه کار نمی کنند. همچنین حداکثر شعاعی که
از نظر تئوری قابل دسترسی است ، به کار گرفته نشده است. از دیگر کاربردهای
802.16، برقراری ارتباط بین Wlanها و نقاط تجاری، و اتصال آنها به اینترنت
است. در این کاربرد، محل های تجاری می توانند WiMax را در جایی نصب کنند
که امککان سیم کشی وجود ندارد.
امنیت بالا
WiMax تاکنون شامل DES
یا Triple DES به همراه یک کلید 16 بیتی بوده است. در زمانی که WiMax
بخواهد به صورت رسمی به بازار عرضه شود، از AES یا استاندارد پیشرفته
امنیتی استفاده نمی کند که دارای بالاترین ضریب امنیتی در بین الگوریتم
های موجود است . این استاندارد ، پایه ای برای روش های امنیتی بعدی سیستم
نیز خواهد بود.
این فناوری کجا از WLAN جدا می شود؟
از نظر
تئوری، WiMax و WLAN می توانند با هم تداخل کاری داشته باشند. زیرا در
برخی کشورها شبکه های WLAN از هیمن محدوده فرکانسی استفاده می کنند. اما
زیمنس اطمینان داده است که WiMax از محدود فرکانسی 2.4 تا 2.834 گیگا هرتز
به منظرو استفاده در WLAN استفاده نکند.
آنتن های هوشمند
در
802.16 به منظور افزایش محدوده تحت پوشش و بالا بردن بازدهی، امکان
استفاده از آنتن های هوشمند نیز فراهم شده است . یعنی به جای یک آنتن از
چهار آنتن استفاده می شود. هر یک از این چهار آنتن، در بازه های زمانی
معینی، عملیات ارسال و دریافت داده را انجام می دهند. این آنتن ها یا
سیگنال های مختلفی را ارسال می کنند یا جریان داده اضافی می فرستند. این
تکنیک آخر، برای استفاده در WiMax یک روش ایده آل است. زیرا باعث می شود
علی رغم موانع مختلفی که در مسیر ارتباطی وجود دارد، مانند ساختمان ها و
درختان ، حداقل یک سیگنال ، شانس رسیدن را بیاید و دیگر نیازی به ارسال
مجدد نباشد.
طبق بررسی اینتل، بازدهی این آنتن های چهارگانه که به
MI-MO یا چند ورودی- چند خروجی معروفند، چهار برابر آنتن های تکی است .
برای رسیده به توان مشابه در آنتن های معمولی، باید میلیون ها بار توان
بیشتری مصرف کرد. البته، سیستم هایی که از آنتن های MI-MO استفاده می
کنند، برای مدیریت صحیح سیگنال ها نیاز به پردازش بیشتری دارند.
اینتل
بر این باور است که این آنتن ها در سیستم های انتقال داده آینده، حتما
مورد استفاده قرار می گیرند. همچنین می توان بدون پرداخت هزینه بالا، از
این آنتن ها در pcها و نوت بوک ها استفاده کرد، زیرا هزینه تمام شده هر
آنتن ، کمتر از یک دلار خواهد بود.
IEEE802.16 علاوه بر استفاده از
آنتن های هوشمند ، از شبکه های Mesh نیز، که برای تحت پوشش قراردادن مناطق
گسترده تر کاربرد دارند، پشتیبانی می کند. در شبکه های Mesh تلفن های
همراه ،‌PDAها، نوت بوک ها ، بازی های الکترونیکی، و pcها به عنوان نقاط
تقویت سیگنال شبکه مورد استفاده قرار می گیرند تا به این ترتیب، دامنه تحت
پوشش شبکه به میزان زیادی گسترش‌ یابد. ویژگی این شبکه ها در این است که
ادوات به کار رفته، ارسال را با توان پایین انجام می دهند تا نیاز به مصرف
انرژی زیادی وجود نداشته باشد. این ویژگی در شبکه هایی که ادوات به
کاررفته در آن ، مانند تلفن های همراه یا PDAها، از باتری استفاده می
کنند،‌بسیار مهم است .
گام بعدی
شبکه های تلفنی یا سیمی، شبکه
هایی گران قیمت هستند. به همین دلیل تاکنون شبکه های باند پهن کابلی یا
DSL چنان انتظار می رفت، گسترده نشده اند. اگر WiMax طوری کار کند که
طراحانش پیش بینی کرده اند ، این کاستی به زودی برطرف می شود و اینترنت
باند پهن در اختیار همه قرار می گیرد.

اینتل که خود از
پشتیبانان این نوع شبکه بی سیم است، محصولات نیمه هادی مربوط به آن را در
سال 2004 به بازار عرضه کرد. این قطعات مناسب ادوات سمت مشترک است که نقاط
دسترسی WiMax می باشند. زیمنس تمایل دارد ایستگاه های پایه را در نیمه سال
2005 ارائه کند.
محصولات کاربر نهایی سازگار با 802.16 در سال 2006 و
تلفن های همراه و PDAها با قابلیت کار با WiMax در سال بعد از آن آماده
عرضه می شوند. اگر این محصول در حوزه MAN یا شبکه های شهری چنان موفق باشد
که WLAN در صنعت بوده است، آینده خوبی در انتظارش خواهد بود. WLAN به خاطر
تبعیت از یک استاندارد جهانی، گسترش خوبی پیدا کرده است و می توان هرجا از
آن استفاده کرد.
Paul Otellini، قائم مقام اینتل، پیش بینی می کند که
طی دو تا چهارسال ، WiMax به همان جایگاهی برسد که WLAN در حال حاضر قرار
دارد. اولین نوت بوک با قابلیت کاربا WiMax در 2006 در بازار خواهد بود و
بنا به گفته Otellini، می توان در سال بعد منتظر تلفن همراه و PDA آن بود.
WiMax، مکمل و رقیب
WiMax نیز مانند DSL، درست به خانه ها می رسد.
این موضوع به سرویس دهندگان امکان می دهد ارتباط با مشترکان را مدیریت
کنند. WiMax به زودی انحصار شبکه های محلی را به چالش می کشد. سرویس
دهندگان رقیب که تاکنون ظرفیت مورد نیاز خود را از شرکت های مخابرات اجاره
می کردند، می توانند خود فرستنده های WiMax را نصب کرده و یک رقابت جهانی
را در سراسر دنیا با آنها آغاز کنند. این رقابت جان تازه ای به دنیای
تجارت می دهد و مشترکان می توانند شاهد کاهش قیمت ها، در اثر این رقابت
باشند.

 لینک منبع: نکته ها و ترفند ها| آسان دانلود