cd ها در اصل توسط صاحبان صنایع صوتی و به منظور در اختیاز داشتن ابزاری
پر کیفیت برای ضبط موسیقی ابتدا شدند گرچه سال 1978 به عنوان اولین سال
تلاش برای تولید cd به ثبت رسیده است ولی تاریخ واقعی شکل گیری این
تکنولوژی به سای های قبل از آن برمیگردد:
اختراع مدولاسیون PCM برای
تبدیل امواج صوتی آنالوگ به دیجیتال در سای 1937، اختراع کدهای تصحیح خطا
(ECC) در سال 1950 و بالاخره اختراع لیزر در سال 1958 از جمله اختراعاتی
بودند که بدون وجود آنها تولید cd امکان پذیر نبود.


گرچه مدتها
پیش از این تاریخ نیز برخی شرکتها اقدام به تولید cd های تصویری آنالوگ و
پخش کننده لیزری مورد نیاز آنها (VLP) نموده بودند، ولی محصولات هیچیک از
آنها نتوانسته بود توجه بازار را به خود جلب نماید چرا که این محصولات هم
گران بوند هم کیفیت خوبی نداشتند و از همه بدتر اینکه cd های عرضه شده
توسط هر تولیدکننده به پخش کننده لیزری ساخت همان تولیدکننده نیازمند بود
و با محصولات سایر تولیدکنندگان کار نمیکرد.
یکی از مهمترین این
شرکتها شرکت فیلیپس بود که مدتها در این عرصه فعالیت داشت. فیلیپس به
تجربه دریافته بود که با سیستم آنالوگ راه به جایی نخواهد برد و تنها راه
موفقیت در این عرصه، به چنگ آوردن دانش لازم برای ذخیره سازی اطلاعات به
صورت دیجیتال است دانشی که شرکت سونی رقیب سر سخت فیلیپس آن را برای
نیازهای صوتی خود به تکامل رسانده بود.
شرکت سونی دا سال میشد که تمام
تلاش خود را بر روی تکمیل تکنولوژی ضبط دیجیتالی صوت معطوف نموده بود و در
این میان ، موفقیتهای قابل توجهی نیز کسب کرده بود.
()

سرانجام فیلیس و سونی تصمیم گرفتند با امضا قرار دادی سرنوشت ساز به اتفاق یکدیگر اقدام به عرضه یک تکنولوژی واحد صوتی نمایند.
و بدین ترتیب سال 1978 به سال cd ملقب شد.


شرکت
سونی اصرار داشت cd های صوتی تولید شده هم اندازه ی صفحات گرامافون باشند
، در حالی که به شدت فیلیپس به شدت با این امر مخالف بود.
البته حق هم
با فیلیپس بود ، چرا که این صفحات برای پر شدن به دوازده ساعت موسیقس نیاز
داشتند و این حجم موسیقی ، هر دو شرکت را خانه خراب میکرد!.

عاقبت
تصمیم بر این گرفته شد که قطع cd ها به اندزه ای باشد که بتواند سمفونی
نهم بتهوون که به یک نوار 70 دقیقه ای نیازمند است را به طور کامل در خود
جای دهد.
سرانجام در سال 1982اولین cdهای صوتی 74 دقیقه ای با قطع cdهای امروزی وارد بازار شدند.
این cd ها با نام Compact Disk Digital Audio) CD-DA یا اختصارا CD معروف شدند.


پیش از آغاز همکاری فیلیپس و سونی ، هیچ قلعده مشخصی برای تولید CD وجود نداشت و یکی از دلایل عدم موفقیت این صنعت نیز همین بود.
یکی از مهمترین اقداماتی که سونی و فیلیپس به اتفاق هم به انجام رساندند
این بود که قبل از هرچیز ، ابتدا به تدوین دستورالعملهای لازم برای ذخیره
سازی ، فرمت کردن ، تصحیح خطا و سایر پیش نیازهای یک CD نمودند و تنها
زمانی اولین CD ها صوتی خود را به بازار عرضه کردند که این دستورالعملها
تکمیل و در اختیار عموم قرار گرفته بود.
چون این دستور العمل ها اولین
بار در جلدی قرمز رنگ عرضه شدند ، به استاندارد Red Book مشهور گردیدند
)استانداردهای بعدی نیز از همین شیوه پیروی نمودند). این استاندارد به
سرعت مورد پذیرش تمامی دست اندر کاران صنایع صوتی قرار گرفت.

یکی از قابلیت های جالب پیش بینی شده در استاندارد Red Book قابلیت تصحیح خطا (ECC) آن میباشد.
به عنوان مثال فرض کنید سه داده دیجیتالی 10 و 12 و 15 ‍شت سر هم بر روی
یک سکتور cd ذخیره شده اند . حال فرض کنید به دلایل مختلفی (از قبیل کثیفی
cd ، وجود خش بر روی آن و ..) از میان این سه داده ، داده 12 قابل خواندن
نباشد.
cd درایوهای منطبق با استاندارد Red Book می توانند به کمک
کدهای تصحیح خطای موجود در cd ، با محاسبه میانگین 10 و 15 یک داده معادل
مثلآ 13 را به جای داده خراب 12 قرار دهند.
با توجه به این که بروز
چند بیت تغییر در داده های صوتی برای شنوده قابل تشخیص نخواهد بود ، بی
آنکه به دلیل از بین رفتن از بین رفتن این داده کوچک کل cdغیر قابل خواندن
شود، cd همچنان قابل استفاده باقی خواهد ماند و خللی در کار آن به وجود
نخواهد آمد.