رضاخان
وقتی جاپایش را محکم کرد و خیالش تخت شد که قاجاری ها نای برگشتن ندارند،
افتاد به جان فرهنگ ایران. او طبیعتاً به خاطر تقارن با عصر جدید و
مدرنیته، تلاش هایی برای ورود مظاهر عصر جدید به کشور کرد اما چون تقریبا
هیچ پشتوانه علمی و شناخت دقیقی از مملکت نداشت، خیلی از این مظاهر در
تضاد با فرهنگ سنتی و دیرینه ایران قرار گرفتند. سال 1307، اولین یکسان
سازی فرهنگی در بخش لباس مردان شروع شد و همه به جز روحانیون مجبور به
استفاده از لباس متحد الشکل و کلاه پهلوی شدند. اما هیچ تصمیمی برای لباس
زنان در نظر گرفته نشد. 2 سال بعد، در حالی که اعزام دانشجویان پسر به
اروپا از زمان عباس میرزا قاجار آغاز شده بود، اولین کاروان دانشجویان
دختر ایرانی، راهی اروپا شد؛ کاروان 3 نفره؛ دختر سید محمدعلی فرزین وزیر
دربار، دختر عبدالحسین شیبانی وزیر سابق معارف و دختر سید محمد نصر. با
اینکه دربار فکر می کرد کار مهمی کرده ولی جامعه ایران که با سیاست های
ضددینی رضاخان مخالف بود و این کار را هم در همان ردیف می دید. با همه این
تغییرات زورکی، هیچ وقت در زمان پهلوی ها، زنان پست های رده بالا نگرفتند
و حقوقشان نصف مردها بود.