چنین عشقی باعث می‏شود «خود» و «خواست‏ها» و «پسندها»ی خود و دیگران را در پای اراده محبوب رها سازیم. اولیای الهی، پیوسته از خدا این عشق را خواسته و آرزو کرده‏اند. به فرمایش زیبای حضرت سجاد(ع) در «مناجات مُحبّین»: دلی که طعم محبت خدا و دوستان خدا را بچشد، مُحال است که جایگزین دیگری برای آن برگزیند؛⁽⁴⁾ چرا که اگر ذره‏ای از آتش این عشق در خرمن جان افتد، می‏سوزاند و خاکستر می‏کند و دل و جان عاشق را رو به‏سوی معشوق می‏گرداند و وی را به همدلی و همرهی با محبوب می‏کشاند، آنچنان که امام عارفان، علی(ع)، در مناجات با خدا می‏گوید:

«خدایا! از تو می‏خواهم که عشق خودت را نزد من محبوب‏تر از غیر خودت قرار دهی و عشقم را به خویش، رهنمای من به‏سوی خشنودی‏ات قرار دهی و اشتیاقم را به خود، عامل ترک گناه سازی. خدایا! بر من منّت نه، به من بنگر به چشم دوستی، و نگاه عاشقانه مرا بنگر، و از من روی برمگردان...».⁽⁵⁾

دلی که پر از خواسته‏های شیطانی و عشق به کامجویی حیوانی باشد، دیگر ظرفیتی برای شناخت خدا و عشق به او ـ که عشقی پاک و آسمانی است ـ نخواهد داشت. عاشق این عشق، کجا و بازنده عشق‏های زمینی کجا!

محبت خدا، باعث می‏شود که انسان در پس جلوه‏های ظاهری دنیا، و علل و اسباب پیدا و مشهود، به تدبیر و اراده‏ای پنهان هم معتقد شود و نسبت به آنچه پیش می‏آید، با خوش‏بینی برخورد کند و در معیشت هم به قسمت خدایی رضا باشد که فرجام آن، آسوده‏دلی و راحتی است. امام صادق(ع) می‏فرماید: «چه دارویی ثمربخش‏تر از رضا برای غم‏زدایی سراغ دارید؟».⁽⁶⁾ کسی هم که به زمین و زمان بدبین است و به دید عدم رضا می‏نگرد پیوسته در رنج و اندوه است. ریشه بسیاری از افسردگی‏ها و غصه‏ها: «کمبود یا نبود ایمان و عشق به حیات‏آفرین» است. راستی محروم ماندن از این سرمایه، بدبختی نیست؟

منبع.حوزه نت