تاریخ ادبیات ایران پیش از اسلام
الف. ادبیات سغدى
سغدى
زبان مردم سرزمین سغد به مرکزیت سمرقند و درّة زرافشان (در
تاجیکستان امروزى) بود. به علاوه زبان میانگانِ (یا زبان میانجى)
جادّة ابریشم در سده‌هاى ششم تا دهم.م/ چهارم ق و زبان ادارى،
تجارى و فرهنگى در مناطقى مانند واحه‌هاى تورفان در ترکستان چین
بوده است. متون سغدى شناخته به سه خطّ سغدى، مانوى و سریانى نوشته شده است و آثار به دست آمده از این زبان را در دورة میانه برحسب موضوع مى‌توان به دو گروه غیردینى و دینى بخش کرد. شمار آثار غیردینى که به خطّ خاصّ سغدى نوشته شده بسیار کمتر از آثار دینى به زبان سغدى و شامل سکّه، نامه، سنگ نوشته، سند و نوشته‌هایى بر چرم و کاغذ و پوست است.
ولى آثار دینى از نظر تنوّع و حجم، مهم‌ترین بخش ادبیات زبانهاى
ایرانى میانة شرقى و متعلّق به دورانى مابین سده‌هاى هشتم تا
یازدهم.م/ دوم تا پنجم ق است و به پیروان ادیان بودایى، مسیحى و مانوى تعلّق دارد (براى آگاهى بیشتر، نک: قریب، ص نوزده. بیست و چهار).
کلمات کلیدی : ادبیات
